Hij is af: het gordijn in het trapgat naar de vide.
Ons huis is dus voorzien van een vide. (Een vide is een open verbinding tussen, bij ons, begane grond en een verdieping). Onze beider computers staan er, dus we (nou ja, vooral ik ) vertoeven er zeer regelmatig.

Het voordeel van een vide is dat je er met een goed gevoel achter de computer kunt zitten of tv kijken, omdat je je je niet helemáál afzondert van de rest van de familie die bijvoorbeeld beneden in de woonkamer is. Bovendien, zo heb ik afgelopen winters gemerkt, is het op de vide het eerst lekker aangenaam zodra beneden de radiatoren aan gaan. Het nadeel is dat die warmte óók naar de vide trekt als daar níet bent. En dat is natuurlijk zonde van die kostbare kuubjes aardgas…

De goedkoopste oplossing is om (in het ‘stookseizoen’) een gordijn voor de opening te hangen.
Daarbij wilde mijn vriendin haar nieuwe naaimachine toch al uitproberen, het liefst met een relatief eenvoudig projectje. Een gordijn uit één stuk is daarvoor een prima gelegenheid.
Zo gezegd zo gedaan: we hebben een lap gordijnstof en de nodige meters ‘plooiband’ bij de stoffenhandel gehaald. Voor de gordijnstof hebben voor een zware velours kwaliteit gekozen, met een fraai barok motiefje erin verwerkt. Velours gordijnen worden gemaakt van zogenaamde poolstoffen. Het gevolg hiervan is dat er een luchtlaag in het gordijn zit waardoor het gordijn een isolerende werking heeft. De warmte blijft dus binnen en de kou buiten, als je de gordijnen dicht hebt.

Na enkele uren knippen, stikken, zomen en naaien was hij af. Naast dat we het een mooie kleur vinden, hebben we ook voor zwart gekozen zodat het zich in de (indien aanwezige) winterse ochtendzon optimaal kan opwarmen. Hij hangt inmiddels enkele dagen en ik kan al merken dat het er minder warm is als voorheen, maar het is er nog steeds aangenaam.