Afgelopen week gaf Staatbosbeheer een persbericht uit met daarin een plan om windmolens te plaatsen in bossen. Enkele kranten pikten het op, waaronder Trouw. Aangezien ook Staasbosbeheer te maken krijgt met forse bezuinigingen, wordt daar gekeken hoe ze meer inkomsten kunnen genereren. En windenergie is een optie, bovendien zijn er in de dunbevolkte bossen weinig potentiële bezwaarmakers. De reactie op de Trouw-site zijn verdeeld; sommigen vinden het een prima idee, anderen beschouwen de molens als onrendabele vogelgehaktmolens.

Ik behoor tot de eerstegenoemde catgorie. En ik dacht meteen aan mogelijkheden voor de gemeente waarin ik woon, Apeldoorn. Apeldoorn is omgeven door bossen én Apeldoorn wil windmolens. Maar krijgt dat binnen de gemeentegrens niet voor elkaar.
Op een industrieterrein zijn 5 windmolens gepland, maar dat stuit op veel verzet van omwonenden. Ook het regionale vliegveld Teuge maakte bezwaar, omdat de de molens de aanvliegroute zouden belemmeren.
Datzelfde Teuge is zwaar verliesgevend, maar heeft onlangs van de gemeenteraden in de Stedendriehoek (Apeldoorn, Zutphen, Deventer) opnieuw een miljoenenlening gekregen om een faillissement af te wenden.
Apeldoorn heeft duurzame ambities (energieneutraal in 2020), maar maakt die met die lening aan Teuge behoorlijk ongeloofwaardig. Het openhouden van een jarenlang verliesgevend vliegveld vindt ze belangrijker dan het verduurzamen van de lokale energievoorziening.

Maar goed, net over de gemeentegrenzen is ruimte genoeg om duurzame energie op te wekken. En Staatsbosbeheer overweegt in die ruimte windmolens op te nemen. Ik zou tegen Apeldoorn zeggen: gooi het op een akkoordje met Staatsbosbeheer. Een paar turbines voor de gemeente tegen een vergoeding of in ruil voor bosonderhoud. Ik zeg doen!

Zo zou de Veluwe eruit kunnen zien: een stuk of 13 windmolens maken genoeg schone elektriciteit voor 1/3 van de Apeldoornse huishoudens.

Bron: www.trouw.nl